Kvikmyndafræði 2007-08

Jæja þá er lokaprófið í kvikmyndafræðum búið og því vel við hæfi að fjalla aðeins um veturinn.

1. Blogg
Það var ljóst frá upphafi að bloggfaktorinn yrði mikilvægur hluti af faginu og snemma myndaðist mikil stemmning í bloggheimum þar sem allir kappkostuðu við að ná 30 haustannarfærslunum sínum. Þetta var skemmtilegur hluti af námskeiðinu enda fylgdi honum mikið frelsi; menn máttu blogga um hvað sem þeir vildu hvenær sem þeir vildu. Reyndar var ætlast til þess að menn blogguðu um ákveðanar skyldumyndir en seinna kom fram að það væri óþarfi nema maður hefði ekki mætt í tímann þegar myndin var sýnd og vildi fá skrópið sitt fellt niður. Í upphafi sagði Siggi Palli að nóg væri að skrifa 30 færslur á hverri önn sem væru aðeins 10 línur hver. Það kom strax í ljós að þetta var allt of lár standard enda byrjaði Bóbó strax að bomba niður 1000+ orða færslum - aðrir fylgdu svo í kjölfarið. Það sást svo þegar gefnar voru einkunnir fyrir haustannarbloggin að einu verðlaunin sem menn fengu fyrir þennan auka metnað voru plúsar sem bættust við tíuna þeirra. Það var svo sem ekkert hægt að refsa öðrum fyrir það að aðrir væru metnaðarfyllri en ætlast var til og því var tekið í notkun þetta snilldarkerfi á vorönn. Ég er mjög sáttur með það því nú uppskera menn nákvæmlega eins og þeir sá. Þannig á það að sjálfsögðu að vera auk þess sem þetta er mun skilvirkara en þó meiri vinna fyrir kennarann. Ég hvet Sigga Palla samt til að halda sig við nýja kerfið á næsta ári ef hann ætlar aftur að kenna kvikmyndafræði næsta vetur.

2. Bíósyníngar
Bíósýningar í vetur voru með tvennum hætti; annars vegar voru hópferðir á íslenskar myndir í bíó og hins vegar valdi Siggi Palli myndir sem við horfðum á eftir skóla á mánudögum/miðvikudögum (fyrir utan tvö skipti; einu sinni fékk lýðræðið að ráða og einu sinni fékk Bjarki Ómarsson að ráða). Tímasetningin á þessum bíósýningum verður að teljast stór galli þar sem þær voru utan stundatöflu. Það getur oft komið fyrir að menn eru að vinna eftir skóla eða að sinna öðrum verkefnum. Ég missti t.d. af nokkrum myndum á vorönn vegna stuttmyndagerðar, prófa í öðrum fögum og Morfís æfinga og sumar þessara mynda hef ég ekki enn náð að sjá, t.d. Man Bites Dog, Suspiria og The Taste of Tea. Flestar myndirnar sem ég sá voru hins vegar mjög góðar þrátt fyrir undantekningar á borð við Funny Games. Svo eru Notorious og 8 1/2 ekki skemmtilegustu myndir í heimi en ég skil af hverju þær voru sýndar vegna áherslunnar sem er lögð á þær í Film Directing Fundamentals. Það er samt eigilega möst að koma þessum bíósýningum einhvern veginn fyrir á stundaskrá. Það getur ekki verið það erfitt að sannfæra Yngva um að hafa þrefaldan tíma einhvern morguninn og síðan einn tvöfaldan og einn einfaldan. Það yrði námskeiðinu a.m.k. mjög til hagsbóta ef þessu yrði komið í kring.

3. Riff kvikmyndahátíð
Riff kvikmyndahátíðin var semí sköll fyrir mig. Ég hef ekkert út á það að setja að hún hafi verið liður í námsekiðinu en það hefði mátt vara okkur við því að sumar myndirnar gætu orðið skelfilega lélegar og jafnvel sýndar í ömurlegum gæðum. Ég byrjaði t.d. á því að fara á myndinu Hiena sem er bæði vandræðalega léleg mynd og var sýnd í fráleitum gæðum. Síðan fór ég á danska mynd sem ég man ekki hvað heitir og hún var þó skömminni skárri. Þau mistök að velja þessar myndir verða þó að skrifast algjörlega á sjálfan mig enda renndi ég nokkuð blint í sjóinn með að fara á þær. Ég hefði átt að vinna mína heimildavinnu áður þ.e.as. hvað varðar gæði myndanna sjálfra ekki MovieCam útgáfuna sem var sýnd í Regnboganum. Ef ég man rétt voru engir tímar þegar Riff hátíðin var í gangi og fannst mér hún góð leið til að brjóta námskeiðið aðeins upp. Kennarinn mætti samt mæla með ákveðnum myndum og vara við öðrum ef hann þekkir eitthvað til.

4. Stuttmynd á haustönn + klippiverkefni
Stuttmyndin á haustönn var skemmtilegt tækifæri fyrir okkur til að fá að kynnast myndavélinni og Triple-Take tækninni. Vissulega var erfitt að gera bíómynd nánast án allrar eftirvinnslu en þetta var mikilvægt að við hefðum prófa að handfjatla myndavélina fyrir seinni stuttmyndina okkar og þetta var sniðug leið til þess. Útkoman á þessum myndum varð misjöfn en flestir kröfsuðu sig vel út úr þessu. Sérstaklega þótti mér Efterfölgeren góð mynd. Það var síðan stórsniðugt að mörgu leyti að láta klippiverkefnið vera þess eðlis að við fengum að klippa þessa mynd mörgum mánuðum eftir að við gerðum hana. Allir hópar pirruðu sig sennilega yfir einhverjum smáatriðum sem voru í myndinni upphaflega en nú fengum við tækifæri til að laga þau. Það var hins vegar mismikið sem þurfti að laga til eftir hópum og verkefnið var því ekki jafnviðamikið fyrir alla. Þar að auki vantaði bút úr okkar mynd inn í klippiforritið þannig að hún kom frekar kjánlega út í einu atriðinu.


5. Leikstjóraheimsóknir
Það var gaman að fá leikstjóra þeirra íslensku mynda sem við höfðum séð í heimsókn enda sköpuðust oft heitar umræður. Leiðinlegasta heimsóknin var þó klárlega þegar Guðný Halldórsdóttir kom og drullaði síðan yfir það seinna opinberlega að engin stelpa hefði verið í tímanum. Femininstinn Guðný hefur sennilega lítið hugsað út í það, heimsku sinnar vegna, að fagið væri valfrjálst og ástæðan fyrir því að enginn stelpa væri þarna var sú að engin stelpa hafði áhuga á því. Ég legg til að Guðný verði ekki fengin í heimsókn aftur. Það var hins vegar áhugavert að fá Björn eldri og Gunnar leikstjóra Astrópíu í heimsókn og það hefði verið gaman ef Baltasar hefði komist líka. Þetta er klárlega liður í námskeiðinu sem ætti að halda áfram með.

6. Seinni stuttmyndin
Ég er nú þegar búinn að senda frá mér tvær færslur á stuttum tíma um þessa seinni stuttmynd þannig að ég veit ekki hvað ég þarf að segja mikið um hana að svo stöddu. Mér fannst allavega mjög gaman að fá tækifæri til að gera stuttmynd en miðað við metnað og vinnu sem ég og félagar mínir lögðum í myndina finnst mér við ekki hafa uppskorið eins og við sáðum. Nú er ég ekki að segja að 9 sé slæm einkunn en ég er ósáttur með okkur einkunn í samanburði við aðrar mun lélegri myndir sem var augljóslega lögð mun minni vinna í.

7. Lokaprófið
Það verður að segjast alveg eins og er að þetta lokapróf er svartur blettur á námskeiðinu. Siggi Palli hefur varið prófið með því að segja að Yngvi banni próflausa áfanga en samt hefur tölvufræði í 4. bekk (sem er stúdentsfag) verið próflaus áfangi síðustu tvö ár og byggist lokaeinkunnin því á símati. Það er því greinilega búið að setja fordæmi fyrir próflausum áföngum og eiitthvað fag ætti að vera próflaust þá er það kvikmyndafræði. Einkunninn á prófinu er engan veginn í samræmi við þá vinnu sem við höfum lagt í fagið í vetur og í raun er það hlægilegt að hún skuli gilda til jafns við námseinkunnina. Prófið var reyndar mjög sanngjarnt að öllu leyti nema því hvað það var hræðilega langt. Það hefði verið fínt ef þetta hefði verið 3 tímar en ég vona að Siggi Palli taki mið af því hversu langt prófið er þegar hann gefur einkunn fyrir það (og þá er ég sérstaklega að tala um 40% spurninguna).

8. Annað
Í heildina litið er ég mjög sáttur með fagið eins og það var í ár. Tímarnir voru vel nýttir, efnið var við skemmtilegt, það var rétt ákvörðun að láta okkur ekki lesa einhverja doðranta um kvikmyndasöguna og það var gaman að fá að kynnast kvikmyndagerð af eigin reynslu. Það eina sem ég hef út á þetta að setja (fyrir utan athyglisverða einkunnagjöf fyrir sinni stuttmyndina) er eins og áður hefur komið fram: tími á bíósýningum og lokaprófið. Ég vona fyrir hönd þeirra sem munu leggja stund á þetta fag næsta vetur og það verði a.m.k. reynt að koma vitinu fyrir Yngva í þessum efnum. Ég efa stórlega að það sé svona rosalega erfitt.

Annars hef ég ekkert annað að segja nema takk fyrir veturinn og takk fyrir mig!

Ari Guðjónsson

Um athyglisverða einkunnagjöf Sigurðar Páls Guðbjartssonar

Fyrr í kvöld birti Siggi Palli einkunnir fyrir stuttmyndirnar á heimasíðunni sinni. Þær voru sem hér segir:

0:15 – 10

Look Around You – 9

Endurfundir – 8,5

Syndir feðranna – 8,5

Númer 46 – 9,5

Eins og sjá má fékk myndin sem við í Ólumpíuliðinu gerðum lægstu einkunn (ásamt Endurfundum) og var t.d. lægri en mynd Bjarka Ómarssonar og félaga, Look Around You. Á þetta má líta.

Fyrsta skrefið í ferlinu var að skila handriti að stuttmyndinni. Einn hópur skilaði handritinu á réttum tíma og hann fékk lægstu einkunn. Einn hópur skilaði handriti sem var ekki notast við því að eigin sögn nenntu þeir ekki að fylgja því. Þessi hópur fékk hæst einkunn. Áður höfðum við farið yfir það hvernig á að byggja upp handrit og þar voru eftirfarandi atriði lögð til grundvallar:

1. Undirbúið atburðarásina með því að sýna söguhetjuna við eðlilegar aðstæður.
2. Kynnið hvatann til sögunnar. Hvatinn getur verið hvað sem er, en hann verður að hafa sýnileg áhrif á söguhetjuna, því hann hrindir atburðarásinni af stað.
3. Byggið upp atburðarásina með röð atburða þar sem söguhetjan reynir að yfirstíga hindranir sem hindra hann í að ná markmiði sínu (meginhvötinni). Hindranirnar ættu sífellt að verða stærri, þangað til hámarkinu er náð.
4. Ljúkið atburðarásinni þannig að söguhetjunni takist eða mistakist.
5. Ljúkið handritinu á stuttri senu (eða einu skoti) sem sýnir aðstæður söguhetjunnar í lok myndar.

Önnur myndanna sem fékk lægstu einkunn, Syndir feðranna, var eina myndin til að fylgja þessum reglum og þeim var fylgt nákvæmlega. Enginn þeirra mynda sem fékk hærri einkunn en Syndir feðranna fór eftir þessum reglum og flestar voru þær langt frá því.

Skv. wikipedia eiga stuttmyndir að vera 20-40 mínútna langar skv. evrópskum stöðlum. Enginn myndanna náði þessari lengd en ein mynd var þó nálægt því og það var Syndir feðranna sem er 17 mínútur að lengd. Flestar aðrar myndir voru ca. 10 mínútum styttri og hæst dæmda myndin var 8 mínútur. Ef ég man rétt var myndin Look Around you aðeins 4-5 mínútur en það dugði samt til þess að fá 9 þrátt fyrir að lengd myndarinnar væri aðeins rétt rúmur þriðjungur af lengd Synda feðranna.

Það var augljóslega lögð mest vinna í að gera vel leikna mynd hjá okkur í Ólympíuliðinu. Við fengum tvo mjög góða utanaðkomandi leikara í tvö af stærstu þremur hlutverkunum og svo stóð Bóbó líka fyrir sínu og vel það. Ég ætla ekkert að vera að name-droppa neina sem stóðu sig illa í öðrum myndum en þeir taka bara til sín sem eiga.

Hvað varðar klippingu og önnur tækniatriði þá stóðu 0:15 menn sig klárlega langbest þar. Ýmislegt hefði mátt fara betur hjá okkur í Ólympíuliðinu en ekkert var það stórvægilegt að ekki hafi verið hægt að búast við því frá strákpjökkum sem eru nýbúnir að læra á klippiforritið með fikti. Þessi þáttur hefur augljóslega vegið miklu þyngra en allir aðrir við einkunnagjöf Sigga Palla en þrátt fyrir að hann væri eingöngu hafður til tilsjónar þá er 8,5 ekki sanngjörn einkunn miðað við einkunnir annarra mynda.

En hvað nefnir Siggi Palli sem styður það að Syndir feðranna fái lægstu einkunn? Kíkjum á brot af því:

Hér var ýmislegt sem virkaði ekki alveg. Þetta er hiklaust efni í skemmtilega mynd, en einhvern veginn fannst mér eins og það vantaði eitthvað upp á heildarmyndina.

Það að segja „að eitthvað vanti upp á heildarmyndina“ verður að teljast einkennileg athugasemd. Eins og áður kom fram var farið nákvæmlega eftir uppbyggingu á handriti sem farið var yfir í tíma einmitt til þess að heildarmyndin skilar sér. Hvert einasta atriði leiðir af öðru og öll atriðin hafa tilgang sem er svo mikilvægt skv. Robert McKee. Hugsanlega var upphafsatriðið þó í lengri kantinum en það hafði svo sannarlega tilgang.

Hvaða tilgangi gegndi t.d. upphafssenan? Hvernig fleytti hún handritinu áfram?

Hérna koma aftur tvær einkennilegar spurningar enda er þeim báðum auðsvarað: Upphafsenan gegndi þeim tilgangi að sýna aðalpersónu myndarinnar við eðlilegar aðstæður eins og á að gera og hún fleytir handritinu áfram að því leyti að aðalpersónan fær símtal í lok atriðisins þar sem honum er tilkynnt að faðir hans sé látinn. Sagan sem var sögð hefði þó kannski mátt vera aðeins styttri en við nenntum bara ekki að hengja okkur í einhverju mínútuspursmáli.

Sama hvað ég pæli í því þá skil ég ekki af hverju hljóðvinnslan í bílasenunni
ætti að þykja fyndin eða sniðug. Í fyrsta lagi má setja spurningamerki við það að klippa alltaf yfir á pokann í einræðu aðalpersónunnar - það er ekki eins og við séum forvitin um viðbrögð pokans við ræðunni (mér fannst það samt alveg virka). En af hverju í ósköpunum að nota annað umhverfishljóð í skotunum af pokanum -þótt það sé gert viljandi þá virkar það samt viðvaningslega á mig.

Það var augljóst að hljóðvinnslan í bílasenunni var sniðug vegna þess að hún skapaði ákveðna vandræðalega stemmningu milli feðganna sem var vel við hæfi vegna aðstæðnanna sem var pabbinn var búinn að koma syni sínum í. Það að klippa alltaf yfir á líkpokann gerði þögnina enn óþægilegri sem var einnig vel við hæfi vegna þess hversu óþægilega syninum leið og það versnaði bara með hverri mínútu í bílnum. Síðan skil ég ekki af hverju það er “sett spurningamerki” við það tiltekna atriði bara til að til að segja í næstu setningu “mér finnst það samt alveg virka”. Annað umhverfishljóð kom einnig inn í það að gera stemmninguna óþægilega af ofangreindum ástæðum.

Bottom line: Við Ólympíuliðsmenn eyddum gríðarlega miklum tíma og vinnu í það að gera myndina sem besta. Við vorum lengi að skrifa handritið því við vildum að það stæðist allar formkröfur, yrði ekki samhengislaust, samtölin yrðu ekki heft o.s.frv. Til að mynda var fyrsta uppkastinu sem skrifað var nánast eytt algjörlega og það skrifað nokkrum sinnum upp á nýtt og svo breytt smávægilega við tökur til að fullkomna það algjörlega. Við fengum bestu leikarana innan veggja skólans til að leika í myndinni okkar til að tryggja góðan leik. Við kunnum nánast ekkert á Final cut áður en við klipptum myndina en náðum samt að krafsa okkur fram úr þessu og skila klippingu og hljóðvinnslu ágætlega frá okkur. Þar að auki lögðum við líka áherslu á smáatriði og fórum t.d. í retakes þegar við sáum að það vantaði örfá stutt skot hér á þar upp á heildarmyndina. Við hefðum getað gert 4-8 mínútna mynd sem hefði ekki staðist neina af kröfunum um handritagerð, verið illa leikin og með heftum samtölum. Síðan hefðum við líka getað fengið eitthvað klippinörd til að sjá um klippinguna og aðra eftirvinnslu? Hefði það skilað okkur hærri einkunn? Ja maður spyr sig…

Siggi Palli hlýtur að átta sig á því að það er eitthvað bogið við þessa einkunnagjöf hans og það verður fróðlegt að sjá hver viðbrögð hans verða: Mér dettur tvennt í hug:

1. Hann tekur mark á athugasemdum okkar og sér að einkunnin sem við fengum var ekki sanngjörn. Í kjölfarið hækkar hann okkur um einn heilan og biðst afsökunar.
2. Hann dettur í bullandi afneitun og ver einkunnirnar sínar með kjafti á klóm. Segir að við séum bara að væla og minnir á þegar Bjarki Ómarsson vældi yfir því að hafa bara fengið 3 stig fyrir bloggfærslu hér í den.

Nú er bara að bíða og sjá..

Moulin Rouge

Það er ekki oft sem maður sér góðar söngva- eða dansamyndir en Moulin Rouge er stór undantekning þar á. Myndin kom út árið 2001 og er leikstýrt af Baz Luhrman sem gerði einnig Romeo + Juliet frá árinu 1996. Í aðalhlutverkum skartar myndin stórstjörnunum Ewan McGregor og Nicole Kidman.

Myndin fjallar um fátæka rithöfundinn Christian (Ewan McGregor) og hefðarvændiskonuna Satine (Nicole Kidman) sem verða ástfangin af hvort öðru. Satone vinnur á Rauðu myllunni (Moulin Rouge) og er neydd til þess að eiga í ástarsambandi við fursta nokkurn af eiganda Myllunnar svo hægt sé að fjármagna sýningu sem sýnd er á staðnum. Satine leikur aðalhlutverkið í sýningunni en Christian er fenginn til að skrifa handritið. Þau eiga í leynilegu ástarsambandi en furstinn er alltaf yfirvofandi og á endanum mun Satine þurfa að eyða nótt með honum.

Moulin Rouge er virkilega flott mynd. Öll umgjörðin er rosalega töff, tónlistin er góð og dans-og söngatriðin eru stórskemmtileg. Einnig er persónusköpunin mjög góð en flestar aukapersónurnar eru mjög ýktar á ýmsan hátt og Kidman og McGregor eiga leiksigur í myndinni. Handritið er frábært og sjaldan hef ég upplifað endi á bíómynd á jafndramatískan og sorglegan hátt.

Myndin var tilnefnd til Óskarsverðlaun sem besta mynd ársins 2001 en laut í lægra haldi fyrir A Beautiful Mind. Með fullri virðingu fyrir A Beautiful Mins þá er hún mun lakari mynd og því verður þessi Óskarsverðlaunaafhending að teljast rán á hábjörtum degi. Sérstaklega í ljósi þess að mun verri söngvamynd, Chicago, voru veitt Óskarsverðlaun sem besta mynd ári seinna.


Moulin Rouge kemst í hóp með allra bestu myndum sem ég hef séð. Sagan heldur manni í heljargreipum allan tímann, myndin er vel gerð að öllu leyti og söngatriðin eru ekki asnaleg eins og oft vill verða í svona myndum. Sérstaklega er atriðið í fílabeinsturningum skemmtileg en þar er fjölmörgum lögum blandað saman í eitt. Absúrdisminn í myndinni virkar líka mjög vel og gerir það að verkum að sagan er ekki bara hrá ástarsaga heldur svo miklu miklu meira.

*****

Bad Taste

Peter Jackson hefur ekki alltaf gert myndir um hobbíta eða ofvaxnar górillur. Hann byrjaði leikstjóraferil sinn nefnilega á því að gera splatter myndir með félögum sínum frá Nýja Sjálandi. Eftir að Lord of the Rings trilogían kom út hafa þessar myndir orðið heimsfrægar og sennilega hafa allir heyrt um myndirnar Braindeads, Heavenly Creatures, Meet the Feebles og síðast en ekki síst Bad Taste sem ég ætla að fjalla um í þessari færslu.

Myndin fjallar um geimverur sem koma til jarðarinnar í geimskipi sem lítur út eins og stórt hús. Takmark geimveranna er að markaðsetja mannakjöt sem skyndibita. Aðalpersóna myndarinnar Derek (serm er leikinn af Jackson sjálfum) og félagar hans reyna að stöðva geimverunnar en Derek lenti í slysi í byrjun myndarinnar gengur hálfgerðan berserksgang eftir slysið. Geimverunnar eru í líki manneskja til að byrja með en breytast svo aftur í sitt rétta útlit í epísku atriði.

Bad Taste er b mynd og augljóst er að Peter Jackson hefur ekki haft saman fjármagn við gerð hennar og hann hafði við gerð Lord of the Rings. Tæknibrellurnar eru því heldur kjánalegar á köflum en það gerir myndina bara drepfyndna í staðinn. Splatter atriðin í myndinn eru öll mjög kostuleg og græna sullið sem vellur upp úr geimverunum er óborganlegt.

Ég hef aldrei haft gaman að asnalegum og illa gerðum myndum sem hafa mjög þunnan söguþráð. Bad Taste fellur ve inn í þennan hóp mynda og þér sérstaklega varðandi söguþráðurinn sem inniheldur ekkert plott, engan töff endi o.s.frv. Það er samt eitthvað við Bad Taste sem fær mig til þess að fýla myndina í tætlur. Myndin er sprenghlægileg frá upphafi og sýnir hversu steikt ímundunarafl Peter Jackson og co. hafa verið með á þessum tíma (þá sérstaklega endirinn).



Núna hef ég séð flestar af gömlu Jackson myndunum og allar eru þær stórskemmtilegar. Þetta eru vissulega ekki myndir sem allir geta haft gaman að en einhverra hluta vegna fýla ég þessa vitleysu í ræmur. Sú besta af þessum myndum er óneitanlega brúðumyndin Meet the Feebles. En Bad Taste fylgir fast á hæla hennar og mæli ég með henni fyrir alla sem hafa gaman af blóði, sýru og annarri vitleysu.

*** 1/2

Hannibal

Forveri þessarar myndar, The Silence of the Lambs, er ein af mínum uppáhaldsmyndum enda á hún öruggt sæti á topp 10 listanum mínum. Ég var því fullur eftirvæntingar þegar ég sá Hannibal fyrst þó ég hafi kannski ekki búist við neinu meistaraverki þar sem um framhaldsmynd er að ræða.

Myndin er beint framhald af The Silence of the Lambs og fjallar um það þegar Hannibal er á flótta undan bandarísku alríkislögreglunni á Ítalíu. Lögreglukonan, Clarice Sterling, er sem fyrr í farabroddi í leitinni að Hannibal en í þessari mynd er það Julianne Moore sem leikur hana en ekki Jodie Foster. Anthony Hopkins er þó enn í hlutverki Hannibals enda hefði annað verið epískur skandall.

Hannibal stenst engan veginn samanburð við The Silence of the Lambs. Hannibal er vissulega svalur í myndinni engan veginn jafnsvalur og hann var í forvera sínum þar sem hann stimplaði sig inn sem eitt allra nettasta illmenni kvikmyndasögunnar. Julianne Moore er heldur ekki með tærnar þar sem Jodie Foster var með hælana í hlutverki Clarice Sterling enda fékk Jodie Óskarsverðlaun fyrir hlutverk sitt í The Silence of the Lambs. Það sem hrjáir myndinni mest er það hvað það gerist lítið í myndinni; Hannibal er á flótta undan löggunni svo er hann enn á flótta undan löggunni og svo er hann enn á flótta undan löggunni. Lítið gerist í myndinni þess á milli fyrir utan nokkur ógeðfelld atriði sem eiga að minna á hversu mikið illmenni Hannibal er. Í rauninni gerðu þau atriði þó fátt annað en að draga úr nettleika hans því mínimalisminn í fari hans var alltaf það svalasta í fari hans. Stór hluti ástæðunnar fyrir því að The Silence of the Lambs var svona góð var hliðarsagan með Buffalo Bill. Hún fullkmonaði myndina algjörlega enda var Buffalo Bill mjög vel sköpuð persóna. Það er ekki hægt að segja það sama um persónurnar í Hannibal enda er ekki nóg að láta persónu vera með ógeðslegt andlit til þess að hún verði áhugaverð.


Augljóst er að þessi mynd var aðeins gerð í þeim eina tilgangi að græða meiri pening á vinsældum The Silence of the Lambs og nú er búið að blóðmjólka þær enn meira með því að gefa út tvær myndir í viðbót; Red Dragon og Hannibal Rising. Red Dragon er reyndar mjög góð og klárlega sú besta af þessum þremur myndum. Fyrsta myndin um Hannibal, Manhunter, kom hins vegar út árið 1986 og er leikstýrð af Michael Mann - ég á enn eftir að sjá hana. Red Dragon var endurgerð á þessari mynd.

Í heildina litið er Hannibal algjörlega óþarft framhald af frábærri kvikmynd og gerir það einungis að verkum að meistarar á borð við Hannibal Lecter eru ekki eins miklir meistarar og þeir eiga skilið að vera í minningunni. Það hefði þurft að leggja miklu meiri vinnu í þessa mynd ef það það átti að verða eitthvað almennilegt úr henni en kannski er framleiðendunum bara drullusama enda skilaði myndin sér vel fyrir þá í budgeti.

***

The Devil's Backbone

The Devil's Backbone kemur úr smiðja hins snilldarlega leikstjóra Guillermo del Toro sem leikstýrði Pan's Labyrinth og El Orfanato sem ég bloggaði um fyrr í vetur. Þessar myndir eru allar líkar á þann hátt að þær eru nokkuð töfraraunsæar, þ.e. á yfirborðinu er sögð saga eðlilegs fólks en undir niðri krauma töfrarnir og yfirnáttúruleg öfl. Sérstaklega þóttu mér The Devil's Backbone líkar myndir enda koma munaðarleysingjahæli og vofur dauðra krakka fyrir í þeim báðum.

Myndin fer fljótt af stað en hún hefst á því að forsjáraðili drengsins Carlos fara með honum að skoða munaðarleysingjahæli en skilur hann skyndilega eftir, algjörlega upp úr þurru. Þetta upphafsatriði var virkilega tilfinningaþrungið og maður fann mjög til með Carlos þar sem hann hljóp á eftir fóstra sínum með tárin í augunum en allt kom fyrir ekki. Munaðarleysingjahælið sem Carlos þarf að dvelja á er enginn draumastaður. Margir af drengjunum þar eru illkvitnit ásamt sumu starfsfólki. Þar að auki setur ósprengd sprengja og vofa lítils drengs strik í reikninginn.

Þessi hrollvekjandi og spennandi stemmning sem Guillermo del Toro tekst svo oft að skapa í myndum sínum kemur bersýnilega fram í The Devil's Backbone. Myndin er reyndar langdregin á köflum og mætti vera styttri en gæði myndarinnar bæta upp fyrir það. Öll myndin gerist á einum og sama staðnum og að hefur senniolega áhrif á það hversu vel áhorfandanum tekst að lifa sig inn í það sem er að gerast og upplifa andrúmsloftið sem á að ríkja á munaðarleysingjahælinu.


Maður tekur eftir því meira og meira með hverri mínútu sem líður í myndinni að eitthvað gruggugt er á seiði og stórslysið liggur í loftinu allan tímann. Ósprengda sprengjan er líka óneitanlegur forboði um eitthvað slæmt og allt þetta minnir óneitanlega mikið á forboða Íslendingasagnanna. Alltaf verður maður spenntari og spenntari og risið kemur svo í lokin.

The Dveil's Backbone er alveg stórgóð myndin og Guillermo del Toro hefur nú sannað sig fyrir mér sem epískur snilldarleikstjóri. Það er ekkert grín að búa til myndir sem halda áhorfandanum svona rosalegu spenntum og hrylla hann þar að auki heilmikið. The Devil's Backbone er kannski ekki alveg jafngóð mynd og Pan´s Labuyrinth (enda var hún geðveik) en engu að síður mæli ég hiklaust með henni og hver sem horfir á hana ætti ekki að verða fyrir vonbriðgum.

**** 1/2

Brúðguminn

Ég skellti mér á Brúðgumann í bíó fyrir löngu síðan en drullaðist aldrei til að blogga um hana fyrr en nú. Svo týndi ég líka miðanum þannig að það kostar mig sennilega þrjár fjarvistir af hafa ekki bloggað um myndina fyrr en núna. Myndin er byggð á leikritinu Ívanov eftir Anton Chekhov sem var sýnt í leikhúsum á sama tíma og myndin var í bíó en Baltasar Kormákur leikstýrði báðum verkunum.

Brúðguminn fjallar um Jón sem er miðaldra háskólakennari og hyggst ganga í það heilaga með Önnu sem er ungt stúlka. Brúðkaupið á að eiga sér stað á Flatey í Breiðafirði en þaðan er Anna ættuð og foreldrar hennar reka hótel á eyjunni. Mamma Önnu, Sísí, er peningagráðug gribba sem líkar skelfilega illa við Jón en pabba hennar er frekar chillaður yfir þessu öllu. Samhliða þessari sögu fáum við að fylgjast með annarri sögu sem gerðist þegar Jón ætlaði að gifta sig áður en hann hélt fram hjá með Önnu og hóf ástarsamband með henni.

Það besta við Brúðgumann er frábær persónusköpun. Sísí leikin af Ólafíu Hrönn Gauksdóttur , Sjonni (vinur Jóns) leikinn af Ólafi Darra Ólafsson og presturinn leikinn af Ólafi Egilssyni eru allar drepfyndnar persónur sem halda húmornum í myndinni uppi allan tímann. Flestar aukapersónur myndarinnar eru einnig mjög skrautlegar enda eru Anna og Jón of óáhugaverð til að halda myndinni uppi.

Samanborið við leikritið Ívanov kemur bersýnilega í ljós að sagan sæmir sér mun betur í leikhúsinu enda var hún upphaflega skrifuð sem leikrit. Kvikmyndir byggðar á leikritum hafa svo sem sjaldan orðið að epískum meistaraverkum en myndir á broð við Ran e. Kurosawa (sem er byggð á Lér Konungi) sýna að það er svo sem alveg gerlegt.

Brúðguminn er frekar týpísk íslensk gamanmynd. Hún er ágætis afþreying sem skilur lítið eftir sig og inniheldur Hilmi Snæ á typpinu. Ég hafði gaman að myndinni en það að ég skuli ekki hafa bloggað um hana fyrr en mörgum mánuðum eftir að ég sá hana segir ýmislegt um gæði myndarinnar. Söguþráðurinn er nokkuð óspennandi en skemmtilegar persónur og drepfyndinn atriði halda myndinni gangandi. Brúðguminn er mynd sem er peningasóun að fara á í bíó en þetta er ágætis mynd til að leigja á rólegu kvöldi.

** 1/2